دندان پزشکی یوسف بالوی پوریکی از روش های جایگزینی دندان های از دست رفته کاشت ایمپلنت هست. این روش در سال های اخیر مورد استفاده بسیاری از مردم بوده است. با این حال اغلب افراد از انواع مختلف ایمپلنت های دندانی آگاهی ندارند. در این مقاله به شرح انواع مختلف ایمپلنت های دندان خواهیم پرداخت.
انواع مختلف ایمپلنت و استفاده از آنها:
ایمپلنت های دندان در اندازه ها، طول ها و همچنین انواع مختلف وجود دارند. دندانپزشک متخصص، با توجه به موقعیت دندان ها نسبت به استفاده از ایمپلنت مناسب تصمیم گیری می کند. برای کاشت ایمپلنت ابتدا یک پیچ مخصوص ایمپلنت در لثه فرد قرار می گیرد و سپس دندان مصنوعی را روی آن گذاشته می شود که شبیه به دندان طبیعی است. این درمان که نوعی جراحی می باشد، کمی سخت است. نوع ایمپلنت دندان هر بیمار ممکن است با فرد دیگر متفاوت باشد.
ایمپلنت های اندو استیل (Endosteal): یکی از رایج ترین نوع ایمپلنت اندو استیل است و این نوع ایمپلنت برای عمل های دو مرحله ای استفاده می شود. اندو استیل ها به شکل پیچ های کوچکی هستند که معمولا از فلز تیتانیوم ساخته می‌شوند. این نوع ایمپلنت در داخل استخوان فک گذاشته می شود، سپس دندان مصنوعی روی این ایمپلنت قرار می‌گیرد.
ایمپلنت های ساب پریواستیل (Subperiosteal Implants): این نوع ایمپلنت بر خلاف شکل معمول ایمپلنت ها که مستقیما داخل استخوان قرار می گیرند، روی استخوان فک و زیر لثه گذاشته می شود و قسمتی از آن بیرون از بافت لثه باقی می ماند تا بتوان دندان مصنوعی را نگه دارد. این روش برای افرادی که استخوان فک سالم و مقاومی ندارند و نمی‌توانند یک پیوند استخوانی انجام دهند، مناسب می باشد. ایمپلنت های ساب پریواستیل به طور معمول برای جراحی های یک مرحله ای استفاده می شوند. به علاوه از این روش قرار گرفتن ایمپلنت برای کسانی که می خواهند یک دست دندان مصنوعی کامل داشته باشند بیشتر از روش های دیگر استفاده می گردد.
اما ایمپلنت یک مرحله ای و دو مرحله ای که در بالا از آن یاد شد چیست؟
ایمپلنت یک مرحله ای: در ایمپلنت یک مرحله ای، قطعه ایمپلنت ( ریشه مصنوعی) داخل استخوان فک قرار می گیرد و قسمتی از آن از بافت لثه بیرون می ماند. در این نوع پس از بهبودی کامل دیگر نیازی به جراحی مجدد برای گذاشتن تاج دندان روی ریشه نیست، به این معنا که ایمپلنت و اباتمنت (قطعه واسط برای نصب پرتز یا همان تاج دندان بر روی فیکسچر) در یک مرحله نصب می گردد. از معایب این روش نسبت به روش بعدی می توان به آسیب پذیر بودن آن نسبت به فشار های داخلی اشاره نمود، به همین دلیل باید به درستی و با احتیاط انجام شود تا مشکل و اختلال در فرآیند درمان و بهبود رخ ندهد.
ایمپلنت دو مرحله ای: ایمپلنت دو مرحله ای رایج ترین نوع ایمپلنت است. در این نوع، ایمپلنت داخل استخوان فک و زیر بافت لثه گذاشته می شود، سپس بافت لثه که کنار رفته است، بخیه زده می شود تا از فشار در هنگام بهبود و التیام نواحی اطراف استخوان فک جلوگیری شود. پس از اتمام دوره بهبودی جراحی اول، جراحی دوم انجام می‌شود، در این جراحی تاج دندان و ایمپلنت متصل می شوند. به همین دلیل به آن ایمپلنت دو مرحله ای می گویند.
تفاوت ایمپلنت ها:
طراحی فیکسچر: تفاوت اصلی ایمپلنت ها در وهله اول، مربوط به طراحی ایمپلنت می باشد. یعنی قسمتی که داخل استخوان فک قرار می گیرد که به آن فیکسچر یا ایمپلنت می گویند. در برخی از ایمپلنت ها فیکسچر استوانه ای شکل و در برخی مخروطی شکل است. انتخاب هر کدام از آنها بسته به تشخیص دندانپزشک دارد که بر اساس شرایط استخوان فک در جلسه مشاوره ایمپلنت یکی از ایمپلنت ها را برای طرح درمان ایمپلنت انتخاب می کند.
طراحی تاج: ایمپلنت ها در طراحی تاج یا همان اباتمنت با یکدیگر تفاوت دارند. این قسمت با یک پیچ به پایه ایمپلنت یا فیکسچر متصل می شود.
پیچ اتصال اباتمنت به فیکسچر: یکی دیگر از تفاوت های ایمپلنت ها در پیچ اتصال دهنده فیکسچر به اباتمنت است. این پیچ یکی از قسمت های مهم ایمپلنت محسوب می شود. طراحی آن به دلیل فشاری که بر آن وارد می گردد بسیاری حائز اهمیت می باشد.
تکنولوژی ایمپلنت: تکنولوژی ساخت سطح ایمپلنت نیز دیگر تفاوت ایمپلنت ها است که آنها را در دوام و طول عمر و همچنین مدت زمان اتصال به استخوان فک متفاوت می کند.
ایمپلنت ها بر اساس روش کاشت نیز به سه نوع تقسیم می شوند:
ایمپلنت برسازی درون کاشتی:
در این نوع ایمپلنت از یک نوع قالب فلزی که در زیر بافت لثه قرار می‌گیرد، استفاده می شود. این قالب باید به استخوان فک متصل شود تا دندان بتواند روی آن قرار بگیرد. از این نوع ایمپلنت به طور معمول برای کسانی که مشکل ارتفاع کم استخوان فک دارند و یا کسانی که نمی‌توانند از پروتز های معمول استفاده کنند، استفاده می شود.
ایمپلنت فرو رونده: معمول ترین نوع ایمپلنت این روش است. در این نوع کاشت پیچ در داخل استخوان فک قرار می‌گیرد. این ایمپلنت ها دارای طول و عرض متفاوتی هستند که بر اساس شرایط بیمار انتخاب می‌شوند. روی هر کدام از این کاشت ها می‌توان یک یا چند دندان را قرار داد.
ایمپلنت دارای چهارچوب راموس: از این نوع ایمپلنت برای افرادی استفاده می شود که دارای استخوان فک ضعیف هستند و نمی توان روی آنها ایمپلنت ریشه ای انجام داد. ایمپلنت دارای چهارچوب راموس در انتها و گوشه عقب استخوان فک در دهان قرار داده می شود. پس از آنکه بافت لثه ترمیم شد، یک میله فلزی در اطراف بالای لثه نمایان می‌شود که پروتز ها متناسب با آن ساخته شده و روی آن قرار داده می شود. این روش باعث می شود، استخوان فک تقویت و تثبیت شود و از بروز شکستگی در آن جلوگیری می شود.